تهیه شده توسط: دکتر فراهانی

دستیار تخصصی طب کار- دانشگاه علوم پزشکی تهران

مسمومیت با جیوه به سرعت در افرادی که با جیوه سر و کار داشتند یافت می شد، مانند معدن کاران، افرادی که برای ساخت آینه شیشه را جبوه اندود می کردند و کلاه دوزان.

در آن زمان کلاه از نمد ساخته می شد که الیاف بافته نشده ای از موی حیوانات بود .این پروسه همیشه همراه با استفاده از اسید نیتریک بود. با گذشت زمان متوجه شدند که افزودن جیوه به اید نیتریک باعث ایجاد نمد هایی با کیفیت بالاتر می شوند  ولی بعد از خشک شدن نمد لایه ای از سرب روی ان را می پوشانید و کلاه دوزانی که نمد را شکل می دادند با استنشاق غبارات آن به مرور دچار علائمی مانند ترشح بزاق زیاد، social phobia و لرزش اندام ها( hatters shakes ) می شدند.

همچنین شینی دان ها در تحقیقات خود به مقدار وسیعی از جیوه استفاده می کردند که آن ها را تحت تاثیر قرار می داد و علایمی مانند سردرد های شدید ، ترمور و از دست دادن حافظه بروز می دادند. در سال ۱۹۲۶، Alfred stock  و تمام گروه او از این علائم رنج می بردند. البته بعد از اینکه آزمایشگاه نظافت می شد و عاری از جیوه می شد این علائم از بین می رفت.

بسیاری از محققان دیگر مانندFaradayl، پاسکال و احتمالا Sir Isaac newton علائمی تحت تاثیر جیوه داشتند. لازم به ذکر است که جیوه در شکل بخار و غبارات قابل استنشاق بود که افراد را دچار علایم و مسمومیت می کرد نه دیگر اشکال فیزیکی آن . هم چنین دندان پزشکان طی placing و remove  کردن مواد پر کننده دندانی بیشتر از بیماران خود در معرض مواجهه با جیوه هستند. چون بخارات جیوه را استنشاق می کنند.

در ۱۵۰۰ جیوه به عنوان درمان سفلیس در اروپا شناخته شد. در ابتدا از جیوه به عنوان پماد استفاده می شد ولی با گذشت زمان از حمام بخارات جیوه که توسط یک  tube به پوست مریض می رسید استفاده می شد. در نهایت برخلاف ادعایی که در آن زمان مبنی بر اثر درمانی جیوه بر روی سفلیس می شد، همانطور که امروزه نیز جیوه جایگاهی در درمان سفلیس ندارد، این ادعا به شکست انجامید ولی بسیاری از افراد دچار مسمومیت با جیوه شدند.